Քո կյանքը ապարդյուն անցավ -

Անօգուտ, իզուր տեղ կորար,

Ինչպես որ բաց ծովի վրա

Տեղացող անձրևը վարար:

Շահեցիր լոկ ծաղր ու ծանակ՝

Միայնակ ցուցարարի պես,

Ո՛չ հասար, ո՛չ էլ ետ դարձար՝

Անհասցե փակ ծրարի պես...

Նա այնքան ջահել է դեռ,

Եռանդագին ու խանդավառ է,

Բլրաշատ այս դաշտը դեռ

Նրա աչքին մի հարթավայր է,

Չգիտի, որ ձավարը

Ցորեն է, բայց ծիլ չի տալիս,

Եվ, նայի՛ր, ինքնավստահ,

Մի անլուրջ ամբարտավան է:

Գարունն է գալիս, դիմավորեցե՜ք,-

Ահա և նրա պարզ «հեռագիրը»՝

Հին աշտարակին, մի ոտքի վրա

Տնկվել է նորից ծեր արագիլը:

Գարունն է գալիս: Վերադարձել է 

Եվ արագիլը օտարությունից,

Իսկ սրա հոգին չի բացակայել,

Չի չվել երբեք, բայց... տարագիր է:

Նա դուրս է տալիս

Ծռտի ու պռտի,

Մեկ` խիստ պարզունակ

Ու մեկ էլ` խրթին:

Բայց կարևոր է

Գիտե՞ք, թե որը.

Լեզվին` մի բան է,

Այլ բան է` սրտին:

Ինքը մի նոր,

Մի իսկական շնաձուկ է,

Բայց քո՛ մեջ է

Փնտրում հնի մնացուկը:

Եվ գտնում է...

Գիտե՞ք որտեղ - հենց այն բանում,

Որ խորշում ես շնաձկից,

Ինչպես... հնում: