Սա մտածում է, որ ինքը` դանակ,

Աշխարհն էլ շատ է նման դմակի,

Բայց տանը, տեսե՛ք, ի՜նչ ձև է տալիս

Անստորագիր մի նոր նամակի.

«Այսինչ-այնինչը դմակ է ուտում

Եվ թշնամաբար չի էլ նկատում,

Որ այդ դմակը դիպել է մի օր

Մաքու անմաքուր կեղտոտ քամակին...»

Նրա ձեռքը բան չի ընկնում-

Եվ... չհավան է:

Սրա գլխում բան չի մնում-

Ամբարտավան է:

Տանտիրուհին անշնորհք է-

Միսն է այրել թեժ կրակին,

Մեղավորը ո՛չ թե ինքը,

Այլ... խեղճ թավան է:

 

Թե ասես. «Մատըս վարունգ է»,

Աղ կառնի ու մոտ կվազի,

Թե ասես. «Աչքըս դուրս եկավ»,

«Տուր տանեմ խեղճ կատվիս» կասի:

Բայց փորձիր հիմար գտնվել`

Հունվարին մրսել ու հազալ,

Լեղաճաք կփախչի հեռու.

«Նման է թոքախտի հազի»:

Իսկ ա՜յս տիպը, հապա տեսեք.

Ձվի մեջ էլ մազ է փնտրում,

Ոչ թե աչքիդ... ակնոցի՜դ մեջ

Վտանգավոր խազ է փնտրում:

Թե սկսես. «Հնում լավ էր...»,

Հո չի հարցնի, թե ինչն էր լավ,-

Նույնիսկ կիսատ քո խոսքի մեջ

Իր դարն ապրած ֆազ է փնտրում...

Ձրի պատանք թե լինի`

Ափալ-թափալ կմեռնի,

Ասես «ձուկ է», հավատա,

Օձ էլ լինի` կբռնի:

Եթե չունի ինքը շահ`

Չի հասկանա ոչ մի բառ,

Եթե մեջը շահ ունի`

Շան լեզուն էլ կըմբռնի: