Իսկ ինչո՞ւ, ինչի՞ համար

Այս մեկին ուշք չեք դարձնում.

Մի ասեղ պիտի առնի`

Պողպատի փութն է հարցնում,

Իսկ կողքին թե մարդ չկա`

Էլ ի՜նչ հարց - ի՜նչ պատասխան,-

Թե հավը ձեռքից թռավ`

Անփետուր ճուտն է վերցնում:

Սա տուն չի շինել`

Գիտի, թե սյունը տան մեջ է բուսել:

Նա, որ չի վազել`

Անցնե՜լ է ուզում, ոչ միայն հասնել:

-Խոսելը հեշտ է, հոսե՜լն է դժվար-

Հո՛ւն է հարկավոր,

Սյունը չի բուսնի,

Ինչքան էլ գոռաս.

         «Տո՜ւն է հարկավոր»:

Սա, թե տեղն եկավ`

Աջով գրածը ձախով կջնջի,

Սա, թե նեղն ընկավ`

Մոր սիրողին էլ «հայրիկ» կկանչի,

Սա, թե բեղը կա`

Միրուք կսարքի մազից էլ ձկան...

Ճիշտ է, դեղը կա,

Սակայն այս ցեղը բուժելու բան չի:

Ականջովը մեկ

Թթու թան չարժե,

Կարծում է` պիտի

Եվ լեռներ շարժե,

Իսկ լեռներն, ինչ խոսք,

Չեն շարժվում տեղից,-

Նա կարող է լոկ

Աթոռներ շարժել:

Այս տի՞պը: Քո տանը լակում՝

Ուրիշի դռանն է հաչում,

Ուտում է իր կուտն ա՛յս բակում՝

Ձուն ածում է մեկ ուրիշ քուչում:

Դու, ի՞նչ է, չգիտես ինչո՞ւ:

Զգայուն առագաստ ունի.

Հասկանում, զգում է իսկույն,

Թե քամին ո՛ր կողմն է փչում: