Ինչ էլ որ անես - հարյուրը` հարյուր,

Հազարն էլ հազար է մնում:

Հա՜ զույգ փռշտա - մրսելը` մրսել,

Հազալն էլ հազալ է մնում:

Ինչքան սիրտըդ տա` սաղարթից խոսիր

Ու վարդից խոսիր մայիսյան,-

Ախար ի՜նչ օգուտ - աշունը` աշուն,

Խազալն էլ խազալ է մնում:

Ուրիշ ես դառնում ամեն օր-

Իրենն է անում տարիքըդ.

Առնելիքդ ուրիշ է թվում,

Ուրիշ է թվում տալիքըդ:

Խստադեմ գալիքն է նայում.

Քեզանից ի՞նչ պիտի մնա,

Երբ անցնի օրվա հետ մեկտեղ

Օրերի փրփուր ալիքը:

Նորից երգում, մորմոքում է

Աստվածային Կոմիտասը:

Կախարդում է ու մոգում է

Աստվածային Կոմիտասը...

Ամենասուրբ դու նահատակ,

Ամենահա՜յր, ամենահա՜յ,

Գինու կարասն` ուրիշներին,

Մեզ հերիք է քո մի թասը...

Հեշտ բան չէ, ջա՛նըս, ճիշտ ժամանակին

Զարկել տագնապի սուր ահազանգը:

Չէ՞ որ երբ չկա դեռ ժողովածուն,

Չես կարող կազմել դու նրա ցանկը:

Հանկարծակի է պայթում վտանգը,

Բայց նա ուռչում է դանդա՛ղ, աննկա՛տ,

Դանդա՜ղ, աննկա՜տ` մետաղից ծնվում

Ու նույն մետաղն է կրծոտում ժանգը:

Անհարմար է բոբիկ քայլել,

Այս կոշիկն էլ շատ է նեղում:

Ինչպե՞ս քայլել առանց ուղու,

Այս ճամփան էլ շատ է շեղում:

Դոփել տեղո՞ւմ: Բայց դրանից

Ո՛չ կոշիկըդ կլայնանա,

Ո՛չ էլ ցավը կմեղմանա...

Ցա՜վն է հաճախ առաջ մղում: