Գողի հետ նա գառը աղում,

Տիրոջ հետ` իրեն է ճղում,

Գիշերը` լրբություն անում,

Ցերեկը` սրբություն խաղում:

Թե մեղուն աջ ոտքն է կծել`

Ձախով էլ կաղում է այնպես, 

Որ կարծեն` կռիվ էր մղում

Եվ հիմա... արյուն է հեղում:

Թե տեղը գա` այս մարդուկը

Հորն ուրանում` «որբանում» է,

Թե տեղը գա` լրբանում է,

Թե տեղը գա` սրբանում է:

Թե «կոմունիստ» կոչված բանից

Նա որևէ նշույլ ունի,

Այն էլ ոչ թե սրտում, գլխում,

Այլ - շա՜տ ափսոս - գրպանում է:

Ի՜նչ ասեմ խելքդ.

Ժամանակից շուտ մի խոսք ասացիր,

Քեզ, դրա համար,

Մեղավորների շարքը դասեցին:

Բա ո՞նց, մոռացա՞ր.

-Աքլորը կանչեց ժամանակից շուտ`

Մորթեցին, կերան,

Հետն էլ մատները մի լա՜վ լիզեցին:

Հիսուն տարի առաջ ծնվեր`

Նա կդառնար հաջող չարչի,

Բայց դե գիտի` չարչու դար չի:

Էհ, ի՞նչ անի, ինչի՞ց կառչի,-

Ու կարծիք է անվերջ ծախում,

Սակայն - ավա՜ղ - գնող չկա.

Դրանք քաղում է թերթերից,

Բաժանորդն էլ հիմար հո չի:

Լավից դժգոհ`

Լավը թողեց, գտավ վատ,

Մետաքս ուզեց`

Շալը թողեց, գտավ լաթ,

Ուզեց մեկից

Ե՛վ հաց, և՛ յուղ ունենալ,-

Ցորենի տեղ

Բռնեց ցանեց կտավհատ...