Նույն հին վանքն է,

Բայց այլևս սուրբ չի թվում այս վանքը:

         Նույն լեզվակն է,

Բայց մի տեսակ կեղծ է հնչում այս զանգը:

         Հանգը տեղը, վանկը տեղը`

Ոտանավոր է կարծես,

         Նույնիսկ վաղուց անգիր գիտես,

Բայց... կորել է հուզանքը:

Հիմար ժպիտով

Ծածկում եմ վերքըս -

Ներսից սև՜-սև՜ է,

Դրսից է ներկըս...

Ինքս ո՞նց դառնամ

Հեքիաթի տղան

Եվ ինձ ո՞նց ասեմ.

-Արքա՛, դու մե՜րկ ես...

Եթե ասեմ`

Բոց կլինի,

Եթե չասեմ`

Խոց կլինի...

Ինքդ ասա.

Ես ի՞նչ անեմ,

Բա իմ բանը

Ո՞նց կլինի:

Տանը լինեմ, լինեմ մայթում`

Քո ծիծաղն է դեմքիս ցայտում,

Քո ժպիտն է ամեն կողմից

Արևի պես ճառագայթում:

Ազատ զգամ, զգամ գերված,-

Միևնույնն է, սիրտըս իրեն

Միշտ զգում է ինչ-որ անտես

Որոգայթո՜ւմ, որոգայթո՜ւմ:

Իմ սրտի սյունը

Տեղից խախտել են...

Իմ տան սրբերը 

Ո՞ւր են - գաղթել են...

Փառք ու հաղթանակ

Իզո՜ւր մաղթեցին,-

Չգիտեմ` ովքեր,

Բայց ինձ հաղթել են...