Աչք մտնելու համար նա մի հատ է,

Բիբ փորելու համար` արդեն երկու:

Բայց գիտե՞ք, թե ինչն է,

Որ ամենից վատ է.

Մաթեմատիկական այս անհայտը

Հայտնի՜ քննադատ է,

Եվ ինչո՞վ է հայտնի-

Ինքն իրեն է հերքել + ինքն իրեն է հերքում...

Ինքը հոպոպն է հոտած,

Կարծում է` բույնն է հոտած:

Սևջուր առուն ճահճացել,

Կարծում է` հունն է հոտած:

Եվ հակառակն է լինում.

Ի՞նչ ես ուզում խեղճ թխսից`

Առողջ ճտեր ո՞նց հանի,

Թե տակի ձուն է հոտած:

Ձյունը ի՞նչ է իմանում,

Թե աղքատը փայտ չունի.

Ճամփան ի՞նչ է իմանում,

Թե ձին ոտքին պայտ չունի:

Բայց ես գիտեմ. ով երեկ

Շեն տներ է ավիրել,

Ինչքան զղջման խոսք ասի`

Մե՜կ է , խղճի խայթ չունի՜:

Ա՜խ, արդեն ականջ է ծակում

Այս անվերջ զնգոցն ու զանգը,-

Լավ երգը կրկնել տուր անվերջ`

Կցնդի նախկին հուզանքը:

Թե ջուրը նույն ափն է ծեծում`

Լճակ է և կամ ճահիճ է,-

Մաքո՛ւր ջուր, հոտա՛ծ ջուր չկա,

Գործում է միայն հոսա՜նքը:

Սարն ի՞նչ գիտե`

Տուժն ինչ է,

Չշտապողը`

Ուշն ինչ է:

Թե դատարկ է

Անցյալըդ,

Ի՞նչ իմանաս`

Հուշն ինչ է: