Նա թարգմանիչն է ձեր այն (ինչերի՞),

Որ չեն հասցըրել անգամ մի՛տք դառնալ,

Այլ ընդամենը շարժում են հոգու,

Խաղ են մկանի

Կամ արյունի եռք...

 

Նույն ինքը նա է,

Որ լաց է լինում

Խաղալիք ուզող ձեր երեխայի

Անմեղ աչքերով,

Եվ ժպիտ դառնում

Ձեր նորածինի երեսի վրա...

 

Թեպետ չգիտի ճամփան էլ ձեր տան

Եվ ո՛չ մի անգամ չի եղել այնտեղ,

Բայց ձեզ այնքան է բարեկամ ներքուստ,

Որ նրա վրա նույնիսկ չի հաչի

Ձեր զգոն շունը...

 

Նա ձեր փոխարեն

Ձեր երազներն է տեսնում քնի մեջ...

 

-Այդ... ե՜ս եմ որ կամ:

Երբ անլուսընկա ու պարզ երկնքում

Աստղաբներ են երևում նորից`

Բնակալներով իրենց հատ ու կենտ

Կամ թխսկան հայցող ձվակույտերով,

Երբ իր սև կաթով գիշերը բարի

Շեկ լուսաբացն է մայրաբար սնում,-

Կրկին խոսում է հայրությունն իմ մեջ:

 

Աշխարհի բոլո՜ր որբ մանուկներին

Որդեգըրելու այն միտքը կպչուն, 

Որ սոսնձվել է իմ հիմար սրտին

Ու դարձել նրա թաղանթը երկրորդ, 

Այդ միտքը նորի'ց-կրկի'ն-վերըստի'ն

Ճչում է իմ փակ երակների մեջ:

Ուզում եմ, որ ինձ «հայրիկ ջա՜ն» կանչեն

Աշխարհի բոլո՜ր-բոլո՜ր ծայրերից:

Ուզում եմ, որ գան, 

Թղթերս խառնեն, 

Քաշեն մազերըս, 

Նստեն ծնկներիս, 

Պաչպչվենք ամուր, 

Եվ պարզ նկատեմ

Իմ իսկ սեփական նմանությունը

Բոլորի՜ դեմքին, 

Շարժուձևի մեջ-

Շեկ լինեն թե թուխ,

Աղջիկ թե տղա...

Ես կասկած չունեմ, 

Որ եթե հանկարծ գա մի հարցասեր

Եվ ինձ` քնածիս, 

Ինչպես որ հարկն է դեռ չարթնացըրած`

Հարց տա.

_Ի՞նչ ես դու ամենից առաջ,-

 

 

Ես կասկած չունեմ,

Որ դեռ չզարթնած, 

Դեռ քունը գլխիս.

-Ամենից առաջ ես հա՜յր եմ, - կասեմ....