Ճանապարհների փոշիների մեջ

Դնում են կնիք նախարարական,

Մի կնիք,

Որին հաշվի չի առնում

Լոկ օրինազանց - քրեագործ քամին...

 

Սրտի տրոփ ու բաբախ են բաշխում

Մայթերին անկյանք...

 

Վստահություն են ներշնչում հողին,

Ա՛յն վաղընջական - հինավուրց հողին,

Որ չի կորցնի վստահությունը...

 

-Այդ... իմ քայլե՜րն են:

Մի քիչ զարմանք են պատճառում մարդկանց,

Բայց ավելի շատ` անախորժություն...

 

Փակ դուռ բացելու սուր ճռինչ ունեն,

Հին դուռ փակելու ցավալի թակոց...

 

Ուրիշի շրթին պաղած են թվում,

Մինչդեռ այրում են իմ բերանը` մի՜շտ...

 

-Այդ... իմ խոսքե՜րն են:

Կանաչ մամուռից արցունք է ծորում,

Ծորում է դանդա՛ղ,

Ծորում է անձա՛յն

Ու մեղմիկ ճթթում

Այն քարաժայռի փոքրիկ սանդի մեջ,

Որ ինքն է փորել:

 

Ճթթում է մեղմի՜կ,

Իսկ իմ ականջում

Դա փոխարկվում է ահեղ դղիրդի՜...

 

-Անքնությո՜ւնս է:

Հանկարծ զգում եմ ինձ ազատ - այնպե՛ս,

Ինչպես հովատակն` արոտում արձակ,

Ինչպես կրակը` վառվող անտառում...

 

Թվում է` կյանքում ամե՜նքն են խելոք,

Ամե՜նքն են իրոք ամե՜ն ինչ զգում...

 

-Այդ... ես եմ երգում`

Միայն ի՛նձ համար:

Քայլում եմ գարնան լեցուն փողոցով

Ու չեմ նկատում մինչև իսկ կանանց,

Որ գեղեցիկ են` բարկացնելո՛ւ չափ...

 

Քայլում եմ այնպես դանդա՜ղ - գլխիկո՜ր

Ասես փողոցն է հանգուցվել ոտիս

Ու խճողում է քայլքըս, խճըճում...

 

Արփին շողերի ցած մեկնած ճանկով

Գռուզ մազերս է թերևըս քաշում,

Որ վառի-ցնցի և ուշքի բերի,

Բայց ես չեմ զգում ո՛չ ցավ,

Ո՛չ այրուցք...

 

Արյունըս այնպես դանդաղ է հոսում,

Ինչպես հարթ հովտում գետը ծավալված,

Երբ չես էլ կարող հասկանալ կարգին,

Թե նա ո՛ր կողմից ո՛ր կողմն է հոսում...

 

Մի բան եմ հիշում

Եվ կիսատ թողած`

Մտքով կառչում եմ մեկ ուրիշ բանի...

Ինքըս ինձ խղճում,

Ուզում եմ, որ ինձ

Մի փո՜քըր սիրեն՝

Թեկուզ նպաստով...

 

-Այդ... ես եմ թախծում...