Իսկ քարածու՜խը...

 

Երբ նա վառվում է

Ձմեռվա ցրտին,

Հին վառարանում,

Եվ ձյունն է դրսում կրկնում ինքն իրեն,- 

Լինում է այնպես,

Որ՝ մեկ էլ տեսար՝

Սոսափն եմ լսում ա՛յն անտառների,

Որոնք բյուրհազար տարիներ հետո

Այս քարածուխին պիտի վերածվեն.

Եվ գազանների ոռնոցն եմ լսում

Այդ անտառների անեզրության մեջ.

Եվ ձայնը նաև

Իմ նախա-նախա-նախապապերի,

Որ որս են անում այդ անտառներում,

Որ մերկանդամ են

Եվ ունեն դեռ պոչ,

Բայց անկարող են այլևըս ապրել

Լռին խավարում կույր անձավների,

Ինչքան էլ դրանք թվան ապահով:

 

Ու հասկանում եմ,

Որ սերվել եմ ես

Դե՛ռ այն ժամանակ, հե՛նց այն ժամանակ...

Մտքովըս հաճախ բաներ են անցնում,

Որ շատ է նման խելագարության.

 

Երբ որ տավարն է ծաղիկ արածում՝

Չեմ զգում ո՛չ ցավ,

Ո՛չ էլ ափսոսանք.

Իսկ երբ որ մարդն է պոկում ծաղիկներ՝

Մի՜շտ ինչ-որ մի ցավ,

Ինչ-որ ափսոսանք

Ծագում է հանկարծ

Ու ծակում հոգիս...

Հափշտակվե՞լս...

 

Այնքա՜ն նման է ուշաթափության.

Շատ կարճ է տևում,

Թվում է երկար:

Ինձ մեկ-մեկ նույնիսկ այնպես է թվում,

Թե ես քնել եմ այն թագուհու հետ,

Որին կոչում են Կլեոպատրա:

 

Քնել եմ, հետո... առավոտ ծեգին 

Գլխատվել նրա` ինձ շոյած ձեռքով:

Այնտեղ, որտեղ ինձ դուք չեք համըզգա,

Այնտեղ, որտեղ ինձ չեք համաձայնի,

Չշտապեք, խնդրեմ, իսկույն համարել

Ուղեղի քաղհան

Կամ սրտի բորբոս:

 

Մտածեք նաև ձեր որդո՜ւ մասին.

Խոսում եմ նաև նրա՛ անունից:

Դուք գնալու եք,

Իսկ նա գալո՜ւ է: