ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Քայլում եմ գարնան լեցուն փողոցով

Ու չեմ նկատում մինչև իսկ կանանց,

Որ գեղեցիկ են` բարկացնելո՛ւ չափ...

 

Քայլում եմ այնպես դանդա՜ղ - գլխիկո՜ր

Ասես փողոցն է հանգուցվել ոտիս

Ու խճողում է քայլքըս, խճըճում...

 

Արփին շողերի ցած մեկնած ճանկով

Գռուզ մազերս է թերևըս քաշում,

Որ վառի-ցնցի և ուշքի բերի,

Բայց ես չեմ զգում ո՛չ ցավ,

Ո՛չ այրուցք...

 

Արյունըս այնպես դանդաղ է հոսում,

Ինչպես հարթ հովտում գետը ծավալված,

Երբ չես էլ կարող հասկանալ կարգին,

Թե նա ո՛ր կողմից ո՛ր կողմն է հոսում...

 

Մի բան եմ հիշում

Եվ կիսատ թողած`

Մտքով կառչում եմ մեկ ուրիշ բանի...

Ինքըս ինձ խղճում,

Ուզում եմ, որ ինձ

Մի փո՜քըր սիրեն՝

Թեկուզ նպաստով...

 

-Այդ... ես եմ թախծում...