ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Երբ անլուսընկա ու պարզ երկնքում

Աստղաբներ են երևում նորից`

Բնակալներով իրենց հատ ու կենտ

Կամ թխսկան հայցող ձվակույտերով,

Երբ իր սև կաթով գիշերը բարի

Շեկ լուսաբացն է մայրաբար սնում,-

Կրկին խոսում է հայրությունն իմ մեջ:

 

Աշխարհի բոլո՜ր որբ մանուկներին

Որդեգըրելու այն միտքը կպչուն, 

Որ սոսնձվել է իմ հիմար սրտին

Ու դարձել նրա թաղանթը երկրորդ, 

Այդ միտքը նորի'ց-կրկի'ն-վերըստի'ն

Ճչում է իմ փակ երակների մեջ:

Ուզում եմ, որ ինձ «հայրիկ ջա՜ն» կանչեն

Աշխարհի բոլո՜ր-բոլո՜ր ծայրերից:

Ուզում եմ, որ գան, 

Թղթերս խառնեն, 

Քաշեն մազերըս, 

Նստեն ծնկներիս, 

Պաչպչվենք ամուր, 

Եվ պարզ նկատեմ

Իմ իսկ սեփական նմանությունը

Բոլորի՜ դեմքին, 

Շարժուձևի մեջ-

Շեկ լինեն թե թուխ,

Աղջիկ թե տղա...

Ես կասկած չունեմ, 

Որ եթե հանկարծ գա մի հարցասեր

Եվ ինձ` քնածիս, 

Ինչպես որ հարկն է դեռ չարթնացըրած`

Հարց տա.

_Ի՞նչ ես դու ամենից առաջ,-

 

 

Ես կասկած չունեմ,

Որ դեռ չզարթնած, 

Դեռ քունը գլխիս.

-Ամենից առաջ ես հա՜յր եմ, - կասեմ....