Ա՛խ, քեզ ինչպե՞ս ասել, որ քեզ հիշում եմ դեռ,

Ինչպե՞ս չասել, որ դու դեռ թանկ ես ինձ համար,

Ինչպե՞ս մեզ բաժանող արգելակը քանդել,

Ինչպե՞ս չգալ քեզ մոտ, ինչի՞ համար:

 

Ինչպե՞ս չասել, որ՝ դու, միայն դո՜ւ չես թախծում,

Ինչպե՞ս ասել, որ ես ծնվել եմ քեզ համար,

Ինչպե՞ս չասել, որ ես միշտ էլ քեզ եմ տենչում,

Սակայն ինչպե՞ս ասել, ինչի՞ համար:

 

Չէ՞ որ բաժանվեցինք կարծես մեր ցանկությամբ,

Եվ այսօրը պարզ էր և ի՛նձ, և քե՛զ համար...

Հիմա ինչո՞ւ ցավել անցած երջանկությամբ, 

Եվ չցավե՞լ, ինչո՞ւ, ինչի՞ համար:

 

Ինչպե՞ս, ինչպե՞ս ասել՝ նորից արի՛, արի՜,

Ինչպե՞ս չասել, որ ես ապրում եմ քե՛զ համար:

Գեթ չխոստովանե՞լ ցավը մեր սրտերի, 

Խոստովանե՞լ, ինչո՞ւ, ինչի՞ համար...

Անծանոթներ ենք մենք իրար,

Եվ փողոցում հանդիպելիս

Ես չեմ տեսնում դեմքիդ վրա

Քո ժպիտը այն լուսերիզ,

Որով գիտես դու ողջունել

Ծանոթներին քո բախտավոր.

-Ես այդ թովիչ բախտը չունեմ,

Անծանո՛թ ենք և հեռավո՜ր:

 

Բայց երբ հանկարծ այգում, մայթում

Հանդիպում ենք, ամեն անգամ

Կեռ թարթիչներդ ես դու թարթում

Ու նայում ես ինձ մի վայրկյան

Այնպե՜ս, կարծես պատահաբա՛ր,

Եվ... հիշելով ինչ-որ մի բան

(Իբր մի բան ես ստուգում),

Պայուսակդ ես բացում-փակում:

 

Անծանոթ ենք իրար: Սակայն

Հանդիպում ենք երբ մենք հանկարծ,

Ես էլ մի պահ, գեթ մի վայրկյան

Կանգ եմ առնում, որ իբր թե

Գլանակս վառեմ հանգած

(Գլանակս՝ վառվա՜ծ արդեն)...

Եվ... քայլում ենք այնուհետև 

Առերևույթ սառն ու թեթև:

 

Ա՛խ, դա խաղ է մի սրտակեզ,

Որով տենչանքն իմ չհանգած

Բորբոքվում է կրկին անգամ՝

Գլանակիս կրակի պես,

Իսկ դո՜ւ, իսկ դո՛ւ... Փնտրո՜ւմ ես դու,

Որոնո՜ւմ ես ինչ-որ մի բան

(Պայուսակո՞ւմ, թե՞ քո սրտում)

Որոնում ես համառաբար,

 

Եվ... չես գտնում հավանաբար...

Прошла любовь, явилась Муза...

А. С. Пушкин

Հիմա, երբ ողջը անցած է թվում,

Երբ առաջվա պես դու ինձ չես թովում,

Երբ երևալըդ, քայլվածքդ խոսուն

Ինձնից չեն խլում իմ ճարտար լեզուն,

Երբ ես կարող եմ քեզ հանգիստ նայել,

Սրամտելով՝ ժպիտդ շահել, 

Կատակով ասել ա՛յն, ինչ որ անցավ,

Ա՛յն, ինչ ես ասել չկարողացա

Ոչ խոսքո՛վ, ո՛չ էլ մի հատիկ երգով,-

Հիմա կքել եմ տողերիս ներքո:

Եվ քո փոխարեն հիմա էլ նրանք

Դարձել են գլխիս պատիժ ու կրակ,

Ինձ՝ քո փոխարեն չեն տալիս հանգիստ -

Մերթ՝ քո անունը կպչում է հանգիս,

Մերթ՝ ձայնըդ ինչ-որ բառ է շշնջում,

Երբ ես չգրված թղթեր եմ շրջում. 

Մերթ քո քայլվածքի լոկ հիշողությամբ

Չափեր եմ ընտրում - մեկ՝ քորեյ, մեկ՝ յամբ.

Անցյալում լոկ ինձ հասցեագրված

Քո մի ժպիտի ջերմությամբ գրված

Քանի՜ երգ ունեմ կիսատ ու լրիվ...

Բայց ի՞նչ դուրս եկավ: Չէ՜, երգ իմ, լռի՛ր:

Այսպես որ գնա, դե ի՞նչ դուրս կգա: 

Հանկարծ դուրս կգա, որ սերը կրկին

Հետապնդում է... հիմա էլ երգին:

Երգից էլ երգիչն ինչքա՞ն է -

                                         մի քա՜յլ: