Արշալույսից առաջ քունն ավելի խորն է:

 

Նահանջած են լինում մղձավանջներն արդեն:

Օդը երազներ է տեղափոխում,

Դեռ ձև ու կերպ չառած նոր երազներ պես-պես՝

Ծնված տըրամվայի զրընգոցից մրսկան, 

Ողջույնի տեղ հնչող երեխայի լացից,

Թարմ բուրմունքից հացի,

Որ լուռ թևավորվում

Եվ փակ մեքենայում էլ չի՜ տեղավորվում:

 

Հիմա հավատում են երազներին 

Շատ քչերը կյանքում:

Ես նրանց մեջ չկամ:

Եվ քանի որ չկամ՝

Ինձ խղճում եմ

(Նախանձելի բան չէ խելքի գալը)...

 

...Արշալույսից առաջ քունն ավելի խորն է,

Բայց մոտիկ է նաև արթնացումը:

-Կբացվի նոր մի օր՝

Ինչպես աչքակապը

(Մանուկ հասակում են պահմտոցի խաղում):

Կբացվի նոր մի օր՝

Ինչպես վիրակապը

(Երեկվա խոր վերքն է սպիացել արդեն):

Ու եթե խոր վերքն է սպիացել արդեն,

Արժի՞ արդյոք հիմա,

Արժի՞ ասել արդյոք,

Որ վերքերը, ճիշտ է, լավանում են,

Բայց դրանցից միշտ էլ կրճատվում է մաշկը... 

Պոկված անտառից՝

Մենակ ու մռայլ,

Մի ծառ է ցցվել բարձունքի վրա:

 

Ինչպե՜ս չի սիրում անտառը նրան,

Ինչպե՜ս է ծաղրում,

Քրքըջում վրան,

Ի՜նչ է թե հսկան 

Այս թզուկների 

         կամքին

         ու

         կյանքին

Չի՛ կարողանում իրեն ենթարկել,

Ի՜նչ է թե նրանք չե՛ն կարողանում

Իրենց նեղվածքում սրան բանտարկել...

 

Եվ չի՛ հասկանում անտառը հիմար,

Թե ծառն այդ ինչ է անտառի համար.

 

Կաղնի՜ն՝

Անտառի կանաչ շանթարգե՜լ...

Շրթերիս վրա խոսքեր են դողում՝

         Խոսքեր արտառո՛ց,

         Իմաստազրկվա՛ծ,

         Հնացա՜ծ խոսքեր.

Հին-հին գրքերի, մատյանների մեջ,

Բառարաններո՛ւմ մնացած խոսքեր:

 

         Ուզում եմ ասել.

         -Գթասի՛րտ եղեք,

         Եղեք ողորմա՜ծ,

Մարդու նկատմամբ մա՛րդ եղեք, մարդի՜կ:

 

Ու երբ չգործած մեղքերի համար

Մարդը հայցում է մեղքի թողություն

         Ու ներողություն՝

         Ոչնչի՜ համար,-

Գոնե գթասիրտ-ողորմած եղեք,

Անսրտության մեջ մի՛ եղեք համառ...

 

Շրթերիս վրա խոսքեր են դողում՝

         Խոսքեր արտառո՛ց,

         Իմաստազրկվա՛ծ¸

         Հնացա՜ծ խոսքեր.

Հին-հին գրքերի, մատյանների մեջ,

Բառարաններո՛ւմ մնացած խոսքեր:

         Հնացա՜ծ խոսքեր,

         Հնացա՜ծ,

Ինչպես ոսկին է հիմա,

Որով առ ու ծախ արդեն չեն անում,

Սակայն դրանից ոսկին ո՛չ մի տեղ

Երբեք չի դարձել ժանգոտած թիթեղ.

 

Ոսկին վերըստին ոսկի՜ է մնում...

Ա՜յ թե ճանաչել,

Ա՜յ թե իմանալ ընդերքն ու հողը,

Բայց ո՛չ թե ինչ-որ երկրաբանի պես՝ 

Ծակելով հողի կողը

                            կամ ողը.

Եվ ո՛չ էլ իբրև ինչ-որ հնաբան՝ 

Գործի դնելով բրիչ, բահ ու բան.

Եվ ո՛չ էլ անգամ՝ 

Ինչպես ես գիտեմ իմ հինգ մատները:

 

Ա՜յ թե ճանաչել ընդերքն ու հողը, 

Ինչպես, երևի, հողն են ճանաչում 

Լոկ արմատնե՜րը: 

Ասում են, թե միանգամից կյանքում ոչի՜նչ չի կատարվում.

Միանգամից ո՛չ մի կարպետ և ո՛չ մի գորգ չի պատըռվում,

Միանգամից բերդ չի շինվում ու չի քանդվում միանգամից, 

Միանգամից ձյուն չի գալիս և չի փչում անգամ քամին:

 

Մի՛րգ չի հասնում միանգամից, ո՜ւր մնաց թե՝ խելոքանան, 

Զո՛ւյգ չեն կազմում միանգամից, ո՜ւր մնաց թե՝ երեքանան:

Միանգամից չեն կշտանում և չեն զգում ջրի կարիք, 

Ո՛չ այսօրն է անցյալ դառնում, ո՛չ էլ վաղն է դառնում գալիք:

 

Այս ամենը ճիշտ է, հարկա՛վ, 

Հենց այսպես է, ինչպես որ կա: 

Սակայն եթե իմ կյանքի մեջ գեթ հարցնեին մի՛ անգամ ինձ, 

Թե ես ի՞նչ եմ գերադասում, 

Ի՞նչ եմ ուզում 

Ու երազում,

Ես կասեի.

-Ինչ լինում է՝ թող որ լինի միանգամի՜ց...