Մտքեր խա՞կ, թե՞ հասուն,-

Ո՞ւմ է պետք երգի մեջ:

 

(Մի կտոր հանածո ոգի է հարկավոր,

Մի պատառ կախարդանք,

Մոգության մի պճեղ,

Մի բացվող փակագիծ,

Անհայտի մի լուծում)...

 

Շրջում են «ինչու»-ներ՝ էակներ սապատված,

Որ չունեն օթևան ու չունեն դեռ անուն:

Հոգու մեջ տալ անկյուն ու լեզվով մկըրտել

Սապատված մի «ինչու» - 

Ու երգը կհնչի՜...

 

Հույզեր մե՞ծ, թե՞ ճղճիմ,-

Իսկ ո՞վ է վճռելու:

 

(Մի կտոր արնածոր տաք միս է հարկավոր՝

Սեփական ձեռքերով իրենից պոկոտած,

Մի սարսուռ օդեղեն,

Մի սարսում ընդերքի)...

 

Մթության երանգներն առատ են ավելի,

Քան բոլոր մնացած գույները գումարված:

Խուսափուկ խլիրտի քղանցքից գեթ կառչել,

Ստվերի վետվետուն քայլվածքը ճանաչել,-

Ու երգը չի՜ կարող չհնչել ինքնակամ...

 

Ի՞նչ անել և ինչպե՞ս.

Հա՞ստ մանել, թե՞ բարակ:

 

(Լի օրվա երակին պատվաստել կիրակի՛,

Վեճ մղել ծովի՛ հետ,

Ամաչել կրակի՛ց,

Չուշանա՜լ, չշտապե՜լ),-

Եվ այնժամ, օ, հարկավ

Իր պոչին կտնկվի ձվաձև առարկան,

Եվ արփին ափիդ մեջ կդառնա ձվածեղ...

Քամին է երգում ինչ-որ եղանակ,

Որ Բեթհովենին պատիվ կբերեր:

 

Մութ հորիզոնին աղոտ այգալույս

Մի ռեմբրանդյան նորահայտ նկար:

 

Շեքսպիրին է կյանքը ձեռ առնում՝

Իր ողբերգական դըրամաներով... 

 

Իսկ մե՜նք՝ ե՛ս ու դո՛ւ... արվեստ ենք խաղում

Եվ... մի այնպիսի՜ համոզվածությամբ,

 

Որ Սերվանտեսի հերոսն էլ չուներ...

Ո՜ւշ-ո՜ւշ են գալիս, բայց ո՛չ ուշացած.

Ծնվում են նրանք ճի՛շտ ժամանակին:

Եվ ժամանակից առաջ են ընկնում,

Դրա համար էլ չեն ներում նրանց:

 

Անտոհմ չեն նրանք կամ անհայրենիք.

Հասարակ հորից ու մորից ծնված՝

Սերում են նրանք և ա՛յն վայրենուց,

Որ էլ չէ՜ր կարող ապրել քարայրում:

 

Սերում են նրանք և ա՛յն ծերուկից,

Որ նախընտրում էր քնել տակառում:

Սերում են նրանք և ա՛յն պատանուց,

Որ սիրահարվեց իր իսկ պատկերին:

 

Սերում են նրանք բոլո՜ր նրանցից,

Որ սատանային հոգին են ծախում,

Միայն թե անե՛ն մտածածն իրենց,

Ի՜նչ փույթ, թե սատկեն ժամանակից շուտ:

 

Անվտանգ՝ ինչպես հրդեհն արևի,

Անվնաս՝ ինչպես օգտակար լորտուն,

Վախ են ներշնչում պետություններին

Մինչև իսկ իրենց կամքի հակառակ:

 

Արքաների հետ խոսում են «դու»-ով,

Եթե, իհարկե, լսում են նրանց,

Իսկ թե չեն լսում՝ մե՜կ է, չե՛ն լռի,

Կխոսեն նույնիսկ իրենց կոշկի՛ հետ:

 

Ով սահմանում է նոր օրենք ու կարգ՝

Հայտարարվում է և օրենքից դուրս:

Բայց չե՜ն վախենում նրանք չար մահից.

Ապրում են դժվար ու մեռնում են հեշտ...

Արարատի պես -

Ոտքերը՝ հովտի ջերմությամբ վառած,

Կատարը՝ սառած:

 

Տիեզերական հրթիռի նման -

Բոցը՝ դեպի ետ,

Գլուխը՝ առաջ:

 

Շրթերի վրա՝ համրաձայն բառեր,

Իսկ սրտում՝ դղիրդ,

Իսկ հոգում՝ շառաչ...

 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

Թո՛ղ նրա կյանքը մինչև իսկ լինի

Մի շուտասելուկ և կամ հանելուկ,

Միայն թե դառնան խոսքերն էլ... առած...

Առանց հայելու էլ ես ինձ տեսնել գիտեմ

Ծառաբնի՛ վրա, քո ափի՛ մեջ:

Եվ այդ վայրկյաններին ես ինձ դուր եմ գալիս,

Ինչպես դուր է գալիս ինձ իմ տղան:

 

Պտտեցնում եմ մատս և... փոխարեն թելի

Մատիս փաթաթվում է երկնի կապույտն ինքը:

Ոտներիս հետ հողն է սիրաբանում,

Եվ խաղողի վազն է ընձյուղ տալիս

Վառվող ծխամորճիս կրակի մեջ...

 

Ինչպե՞ս թե բախտ չկա, էլ նա ո՞նց է լինում...

 

Եվ սխալ է, որ մենք վայրկյաններով

Ժամն ենք չափում: ճիշտը հակառակն է գուցե՝

Կարճ ժամերով չափել վայրկյանները երկար...

 

Ա՜խ այդ վայրկյանները, որ գալիս են ուշ–ուշ,

Ինչպես մարգարեներն ու հերոսներն այն կենտ,

Որ մի ազգ են փրկում բազկով և կամ խոսքով...

 

Ու ես մտածում եմ, որ հիրավի

Ժամացույցից պիտի շինել շաքար

Ու լուծելով ջրում՝ ըմպել կում-կում,

Իբրև անքնություն փարատող դեղ:

 

Եվ հայելուց... պիտի կոշի՜կ կարել,

Որ ոտնատակն անգամ հողը արտացոլի...

 

Իսկ սեփական անձի արտացոլման համար

Ձեզ հայելի պե՞տք է:

Ինձ հայելի պետք չէ:

Ռետինի պես ձգվող վայրկյաններ կան,

Երբ ինձ տեսնում եմ ես առանց հայելու էլ՝

Ծառաբնի՛ վրա,

Քո ափի՛ մեջ,

Նաև ինքնահավան ինքնահոսիս ծայրի՛ն...