Վերադառնալ գործերին
Ժողովածու
ՈՒԹՆՅԱԿՆԵՐ
Սա մտածում է, որ ինքը` դանակ,Նրա ձեռքը բան չի ընկնումԹե ասես. «Մատըս վարունգ է»Իսկ ա՜յս տիպը, հապա տեսեք.Ձրի պատանք թե լինիԻսկ ինչո՞ւ, ինչի՞ համարՍա տուն չի շինելՍա, թե տեղն եկավԱկանջովը մեկԱյս տի՞պը: Քո տանը լակումԳողի հետ նա գառը աղումԹե տեղը գա` այս մարդուկըԻ՜նչ ասեմ խելքդՀիսուն տարի առաջ ծնվերԼավից դժգոհԻ՞նչ ես պահանջումՈւղտը չի տեսնումԻմաստուն էր, բայց շատ ձգեցԱխ, ինչպես է, որ չի հոգնումԴեռ ձմեռ չեկածԱխ, գոնե անփակԱմռան շոգին պաղ շվաքումԵրեկ` ուրիշ եղանակԲեղերը քեզ քիչ են թվումՉէիր կարող երեկ ասելՔո կյանքը ապարդյուն անցավՆա այնքան ջահել է դեռԳարունն է գալիս, դիմավորեցե՜քՆա դուրս է տալիսԻնքը մի նորԲավական էՆա սուտ է փչում: Թե սուտը բռնեսՀետըդ «ուռռա» բերեցիրԹե նա մի քիչ վատ է զգումԳրաբար բառ է. այդ ի՞նչ ասել էՇնախոտ լինիԱչք մտնողը աչքի ընկավԳործի գլուխ եսԻնքն էլ գիտի, որ գործիցԳլխի է ընկելԴուք հիշո՞ւմ եքԱկանջը սրած` ականջ է դնումՀացը դարձրել է ձիավորԶարմանքդ զո՜ւր էԲա՜խտ է հարկավոր, ամեն տգետիցԱչք մտնելու համար նա մի հատ էԻնքը հոպոպն է հոտածՁյունը ի՞նչ է իմանումԱ՜խ, արդեն ականջ է ծակումՍարն ի՞նչ գիտեՆույն հին վանքն էՀիմար ժպիտովԵթե ասեմՏանը լինեմ, լինեմ մայթումԻմ սրտի սյունըԵս բռնել ուզեցիՄաղի մեջԹե ինձ համար ինչ է պահվածՀովիտը ինքս տվեցիԴո՛ւ ես ձգումՄի ամի՞ս է, թե՞ մի տարիԹե ինձ այրեցՈ՞ւր ես` չկասՏաքն ի՞նչ իմանաՄեր տունը մեկ չէԻր մասին, հայտնի բան էԻ՞նչ անենքԵս այնպես հեշտ էի տարվումԳիտե՞ս, սիրելի՛սՈ՞նց սուտ ասեմ. չէ՛, բարակ չի ու թևի մեջԱչքըս բացԵս քո մասինԻ՜նչ ես տանջում, կամ թո՛ւյլ եղիրԹող լինի այնպեսԵս գիտեմ, կհանդիպենք դեռԱչքերս վառ լույսի սովորԴու ինքդ քեզ տաքանում եսԵթե անգամ այնպես փայլես, ոնց ամենքըՄեղուն ինքն էլ չգիտեԼինում է այսպես էլ կյանքումԻնչ էլ որ անես - հարյուրը` հարյուրՈւրիշ ես դառնում ամեն օրՆորից երգում, մորմոքում էՀեշտ բան չէ, ջա՛նըս, ճիշտ ժամանակինԱնհարմար է բոբիկ քայլել