ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Մեզ ստիպում են, որ խռով մնանք.

-Չպետք է մեկտեղ խաղալ ու խոսել:

Ա՜խ այդ մեծերը... Կռվել են նրանք

Եվ իրար ծանր խոսքեր են ասել:

 

Չեն խոսում նրանք հենց երեկվանից,

Մեզ էլ են սաստում.- Չպե՛տք է խոսել:

Ա՜խ, ես ի՞նչ ասեմ քո պառավ նանին,

Ա՜խ, ես ի՞նչ ասեմ հորթուկին ձեր սև:

 

Ամուր չի կապում հորթուկին նանը,

Ու պառավն ինքը քնում է շոգին:

Եվ անմիտ հորթը՝ այդ անպիտանը, 

Գալիս է մտնում մեր ջրած այգին,

 

Ուտում է նա մեր անմոռուկները,

Վարունգի մատղաշ տնկերն է ոտնում.

-Դառնանա՜ն պիտի մեր վարունգները,-

Խեթում է հայրըս ու տեղ չի գտնում:

 

Ես չեմ հասկանում հորս մտքերը

Եվ այս մեծերին չեմ սիրում էլ ես.

Լավ չէ՞՝ դառնանան մեր վարունգները,

Քան թե ես ու դու դառնանանք այսպես...