ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Կանգնել է մայրը սեղանի առաջ:

(Ի՜նչ ծանրություն են ուսերը կրել)...

Աշխարհի խղճի կերպարանքն առած,

Աշխարհի ազնիվ Կոչին ընդառաջ,

Կանգնել, ուզում է ստորագըրել:

 

Կանգնել է: Մենա՞կ: Ոչ, նրա կողքին,

Ասես կենդանի, հարություն առած,

Կանգնել են նրա զավակներն անգին.

Հառնել է նրանց հաղթական ոգին

Ու կանգնել մոր մոտ, սեղանի առաջ:

 

Կանգնել են ռազմի հին հանդերձանքով,

Աստիճաններով, տարիքով տարբեր,

Բայց սրտերը լի նույն երազանքով,

Կիսատ մնացած, բայց անմեռ կյանքով

Եվ սիրով, որով դեռ չէին հարբել:

 

Կանգնել են մոր մոտ ո՛չ իբրև ոգի,

Ո՛չ իբրև տեսիլ անդրշիրմական:

Միայն մայրը չէ զգում իր կողքին.

Տեսանելի են նրանք ամենքի՜ն,

Նրա՛նք, որ ընկան,

         և չկա՛ն,

                  և կա՛ն:

Ու երբ որ մայրն է ստորագըրում,

Իզուր չի թվում, թե նույն այդ Կոչին

Իրենց անունն են նրա հետ գրում

Եվ որդիները - արյա՜մբ են գրում,

Որ թափված արյունն իզուր չկորչի...