ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Հիմա ողջն ասես մի հեքիաթ լինի, այնքան է հեռու,

Հիմա ողջն ասես լինի մի ծանոթ, մի անցած երազ:

Հերանցդ տնից, որ դեմի սարի լանջին է թառում,

Իջնում ես դու ցած՝ գլխարկդ թեքած մի կողքի վրա:

 

Քո ափսեաձև գլխարկը դեղին միշտ թեքած մի կողմ,

Ինձ այնքան ծանոթ քո կանաչավուն զգեստը հագիդ,

Երբ անցնում էիր դպրոցի շենքի ու մեր տան կողքով,

Դու նման էիր, շա՜տ էիր նման արևածաղկի:

 

Չէ՛, այդ ե՜ս էի, ես էի նման արևածաղկի.

Որտեղ դու՝ այնտեղ և իմ գլուխն է ակամա հակվում, 

Որտեղ որ դու ես՝ միշտ նույն գլխարկը ու շորը հագիդ, 

Ինձանից անկախ, ուրիշից թաքուն՝ այնտեղ եմ թեքվում:

 

Շա՜տ ջուր է հոսել - անցել են արդեն տարիներ քանի:

Մեծ քաղաքների մայթերում արդեն՝ ես նույնիսկ հիմա 

Երբ հանդիպում եմ քեզ նման մեկին՝ միշտ շուռ եմ գալիս, 

Միշտ ետ եմ դառնում՝ արևը սիրող այն ծաղկի նման...