ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Խոստովանանք լինի՝ ես քեզ մոտ եմ գալիս, 

Խղճի թեթև խայթից հոգուդ դուռն եմ բախում,

Ուրախության լացս քո գրկում եմ լալիս,

Քո գրկում եմ լինում մարդկայնորեն տխուր:

 

Քեզ եմ ապավինում դաժան հողմի ժամին,

Հաջողության քամին ինձ քո ափն է հանում,

Քեզ հետ ահավոր չէ վտանգ ու թշնամի,

Ամեն մի ծանրություն քեզ հետ հեշտ եմ տանում:

 

Երբ բացում ես դուռը և ինձ դիմավորում,

Թվում է, թե իմ դեմ ո՜չ մի փակ դուռ չկա.

Երբ իմ հանցանքներն ու զանցանքներն ես ներում,

Թվում է, թե դրանք չեմ էլ գործել անգամ:

 

Դու ինձ համար կյանքում կյանք ես կնոջ տեսքով,

Կնոջ տեսքով մայր ես և մոր տեսքով՝ ընկեր-

Ա՛յն, ինչ անհնար է արտահայտել խոսքով,

Ա՛յն, ինչ անհնար է մաշված տողով երգել: