ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Արեգակն է թեքվում: 

Կարճանում է օրը: 

Եվ լեռները նորից երեխա են ծնում՝ 

Ստվերների տեսքով, 

Որ մեծանում քիչ-քիչ 

Ու թաղում են իրենց ծնող մորը: 

 

Պտտահողմը՝ 

Հենված ոտնաթաթի վրա, 

Խոյանում է երկինք՝ 

Հաստատելով 

Ժխտված առասպելը համբարձումի: 

 

Ցրտող օդում դանդաղ թպրտում է 

Մի կտոր տաք մարմին, 

Որ թռչուն է կոչվում: 

Ինչ-որ կին է կանգնած խուփ դաշտի մեջ, 

Եվ ոտների տակով անց է կենում 

Երկրագնդի անտես այն առանցքը, 

Որի երևացող մասն է ինքը: 

 

Առա՛նց հանցանքի մեջ բռնըվելու, 

Առա՛նց վկաների առկայության 

Ինքըս մեղավոր եմ ինձ ճանաչում 

Ու վախվորա՜ծ-քաշվա՜ծ մրմնջում եմ հեռվից. 

Մրմնջում եմ արդեն ո՛չ թե սրան, 

Այլ այն մեկի՛ն՝ իմի՜ն, հեռավորի՜ն. 

-Բարի իրիկուն քեզ, ի՛մ մենավոր...