ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Սի՛րտ իմ, դու նույնն ես, ինչպես որ առաջ,

Երբ խենթ էի ես ու դեռ պատանի:

Բայց չէ՞ որ հիմա՝ տարիքըս առած,

Արդեն և՛ խոհեմ, և՛ հասուն դառած,

Չեմ ուզում թեթև քամին տատանի

Այն ծառը, որի հաստ բունը տեղ-տեղ

Անցած ու չանցած վերքերն անհամար

Կտցահարել են փայտփորի նման,

Դարձրել են փչակ, ուր բուն են գտել

Հիշողություններ, երազներ մեռած...

Մինչդեռ դու, սի՛րտ իմ, ինչպես և առաջ

Քո խենթության մեջ ինձ հետըդ առած,

Տանում ես այստեղ, այնտեղ ես տանում,

Օտար տների կտուրն ես հանում,

Մտցընում օտար այգի ու պարտեզ:

Եվ դու ինձ բնավ չես խղճում կարծես:

Դու մոռանում ես, որ իմ տարիքում

Չիր չեն գողանում օտար տանիքում,

Օտար ծառերին չեն գցում քարեր...

Ես խնդրում եմ քեզ՝ ինձ չխանգարե՜լ:

Թույլ տուր մոռանալ, դու քո աստվածը,

Որ քաղցր է կյանքում՝ ինչ գողացված է...