ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Ուրիշներին լինեն բոլոր շքեղ կանայք,

Բոլոր շքեղ կանայք շքեղ քաղաքներում:

Իմըս լինես լոկ դո՛ւ, իմ հայրենի՜ քաղաք,

Եվ նա՛, ով մտքերիս ու սրտիս է տիրում:

 

Գիշերն ի լույս նստենք վառարանի դիմաց,

Դրսում ձմեռ լինի ու ձյուն լինի դրսում.

Ուրիշ քաղաքներից նրան պատմեմ կամաց,

Եվ նա այնպե՜ս լսի, կարծես չի էլ լսում:

 

Պատմեմ, թե ինչպես է իմ ծովահեն հոգին

Մերթ խորտակվել խութին, մերթ ծովի մեջ սկել,

Ինձ դեսուդեն ձգել՝ որոնել է մեկին

Շքեղ քաղաքներում ու կանանց մեջ շքեղ:

 

Պատմեմ թափառումիս, որոնումիս մասին, 

Իսկ գտածիս մասին... և ոչ մի խոսք չասեմ:

Իսկ նա կողքիս՝ արթուն, նայի նիրհող Մասսին

Եվ ինձ այնպե՜ս լսի, կարծես չի էլ լսել...