ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Դուք՝ քրտնաթոր, տանջված ձեռքեր,

Արեգակից խանձված ձեռքեր,

Ձեռքեր՝ բքից, շոգից ճաքած,

Դո՛ւք, որ հողից քամում բերքեր,

Ցավն եք անգամ դարձնում երգեր՝

Վհատության դուռը փակած:

 

Դո՛ւք, որ հանքից քար եք հանում,

Որ ծակծըկվում՝ կար եք անում,

Տապակվում եք՝ հալում մետաղ,

Եվ, հոգնատանջ, դառնալով տուն,

Մեկով թոռին, մեկով որդուն

Պինդ գրկելով՝ ասում «մատա՜ղ»:

 

Դո՛ւք, որ երեկ բռնել եք զենք,

Դո՛ւք, որ այսօր շինում եք շենք,

Կամուրջ գցում, կապում կամար.

Որ քիչ վերցնում, շատ եք դնում,

Շատ եք տալիս, քիչ ստանում՝

Հասկանալով ինչի համար:

 

Դո՛ւք, որ մթնում լույս եք փռում,

Որ խրախույս, հույս եք փռում,

Ձեռքե՛ր, ձեռքե՜ր ժողովրդի,

Դուք՝ ստեղծո՛ղ, ճարտա՜ր ձեռքեր,

Դուք՝ չկեղծո՛ղ, արդա՜ր ձեռքեր,

Ձեզ է երգում ձեր խորթ որդին՝

 

Ակնածանքո՜վ՝ ձեռքը սրտին,

Մեծարանքո՜վ՝ երգը շրթին...