ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Դաշույնաձև լեռներ, որ չեն խոցում սակայն,

Եվ անդունդներ, վիհեր՝ նման խորունկ վերքի,

Ու սլացիկ բարդի, ասես կանաչ մի կայմ,

Որ նավում է դեպի ծովածավալ երկինք:

 

Հետո՝ դեղին արտեր, հետո՝ արտեր թառած

Մեկ այս, մեկ այն սարի կարկատանված լանջին.

Հետո՝ լույս ու օջախ, կանանց ձեռքով վառած,

Որ տնովին նստեն իրիկնային հացի:

 

Հետո՝ մի պաղ լուսին, որ կախվում է ձորից՝

Վայր ընկնելու վախից ամբողջովին ճերմակ.

Եվ աստղազարդ գիշեր, և մի քամի, որից

Կտրին խշխշում է մի ծաղկաչիթ վերմակ...

 

Ու քնում է գյուղը վաստակաշատ քնով:

Միայն տակտ են տալիս կալսիչները կալի,

Եվ մի ջահել սիրո՞ւց, թե խմիչքից գինով,

Երգով երազում է «բարակ բոյով յարին»:

 

«Բարակ բոյով յարին», որ չի քնել գուցե

Եվ ծաղկաչիթ - նախշուն վերմակի տակ, կտրին,

Նվաղկոտ աչքերը երազանքով գոցել,

Վախենում է շարժվել - հանկարծ երգը կտրի...