ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Նույն աշնան օրն է պղտոր ու խոնավ,

Նույն մառախուղն է հողը համբուրում,

Միայն չկա քո պատկերը խոնարհ,

Եվ օրը այսօր շատ է համբերում:

 

Տխուր է օրը բոլորի՞ համար,

Թե՞ ես եմ այսպես դժվար կարոտել.

Տերևաթափ է ամենո՞ւր հիմա,

Թե՞ միայն ես եմ թևաթափ քո դեմ:

 

Եվ ո՞ւր ես հիմա, տխո՞ւր ես, տրտո՞ւմ,

Դո՞ւ էլ ես հիշում այն օրը խոնավ,

Երբ աշնան ցրտին վառվեց իմ սրտում

Մի տաքուկ արև՝ քո տեսքով խոնարհ.

 

Երբ բախտը թվաց այնքա՜ն ձեռնասուն,

Երջանկությունը՝ այնքա՜ն ընտանի,

Լռությունն անգամ երբ դարձավ խոսուն,

Պահանջե՛ց, խնդրե՛ց, հայցե՛ց ընտանիք...

 

...Նույն աշնան օրն է պղտոր ու խոնավ,

Նույն մառախուղն է հողը համբուրում,

Բայց չկա՛, չկա՜ պատկերըդ խոնարհ,

Եվ չի՛ էլ լինի,- զուր եմ համբերում...