ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

1. 

Նա գալիս է մի՛շտ էլ ճամփաներով անհա՛յտ չքարտեզագրված,

Ինչպես ջուրն անձրևի կամ հալոցքի։

 

-Սերն է։

 

Հոլանդացիք ծովի՛ց, ամենազո՜ր ծովից

Հող են հափշտակում,

Խլում պատա՜ռ-պատա՜ռ, նշխա՛ր-նշխա՛ր։

 

-Սերն է։

 

Երբ վիթխարի նավը մոտենում է դանդաղ

Նավարկելի գետի ցածըր կամուրջներին,

Սրանք թևերն իրենց վե՛ր են տնկում,

Իսկույն անձնատուր են լինում կարծես։

 

-Սերն է…

 

2. 

Հետըդ զրուցողին պատասխան ես տալիս՝

Խելոք, կարգին-սարքին մեքենայի նման,

Մինչդեռ մտքով, անվե՜րջ, նրա՛ հետ ես խոսում,

Ով հեռու է քեզնից,

Լոկ անունն է քեզ մոտ,

Իբրև մի անձնագիր, որ... չի կնքված։

 

-Սերն է։

 

Քներակիդ զարկը կաթոցքի է նման,

Ա՛յն կաթոցքի, որ (ճի՜շտ) քար է ծակում։

Անքնությունն անվերջ հյուսում է ցանց մի խիտ,

Որով ձո՛ւկ չեն որսում,

Խեղդում են մա՜րդ։

 

-Սերն է։

 

Քնքշացել ես այնքա՜ն

Ու խոցելի՛ դարձել,

Կարծես թե ապրում ես առանց մաշկի։

 

-Սերն է։

 

Երկու աչքեր, անվե՜րջ, հետապնդում են քեզ,

Երկու աչքեր, ասես մի զույգ դրոշմ,

Իրենց անջնջելի տիպն են դնում

Կյանքի՛դ, խմած ջրի՛դ, ողջ աշխարհի՛

Եվ մինչևիսկ արյան գնդիկների՛դ վրա,-

Երկու աչքեր՝

Դրո՛շմ,

Կնի՛ք,

Խարա՜ն...

 

-Սերն է...