ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Հոգուս վրա տխրություն է հաճախ թառում, 

Երբ թաց աշնան չոր խաշամն է ծածկում առուն, 

Չոր խոտի հետ երբ այրվում է թուփը կանաչ, 

Երբ մենք՝ հիմար տղամարդիկ, չենք նկատում ազնիվ կանանց, 

Ու երբ գուսան-չալ կաքավն է ընկնում վանդակ, 

                           Իսկ երգ ատող, 

                           Նվագ հատող 

Մարդը դառնում... մեկենասի ձուլված քանդակ... 

 

Ես, սրտիս տեղ, իմ կրծքի տակ 

Տխուրաչյա մի կաքավ եմ հաճախ զգում...