ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Հիմարաբար խոստովանեմ և այն, որ ես... 

Ես էլ ձեզ պես մարդ եմ ծակաչք. 

                            Անտեր աչքըս՝ 

                            Թեկուզ փակած, 

                            Չի՛ կշտանում - 

                            Ու տանջում է, 

                  Եվ գլխիս դեմ սիրտս հաճախ 

                            Ըմբոստանում՝ 

                            Պահանջում է 

Օտար այգուց վարդ ու կակաչ, 

Ուրիշների փռից՝ տաք հաց. 

Ծուռ է նայում օտար կնոջ, 

Թե իմն անգամ լինի հնոց, 

Իսկ նա՝ նույնիսկ ցրտից ճաքած... 

 

Հիմա՞ր մարդն է այսքան անկեղծ խոստովանում, 

Թե՞ խելոքն է ունեցածով միշտ գոհանում...