ԹՌՈՒՑԻԿ-ԵՐԳԵՐ
ԵՎ ՈՒՐԻՇ ՈՉԻ՞ՆՉ
Ձորից թռչելիս,
Ժայռից ցատկելիս,
Որպես կենդանի - շնչող արարած,
Նա խեղանդամվում
Ու տնքտնքոցով քարշ տալով ոտը՝
Փոշի է հանում ճանապարհներին...
-Իսկ մենք պարզապես կոչում ենք... քամի՛.
Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:
Նա էլ, մարդու պես,
Ունի ամոթի զգացումը նույն,
Դրա համար էլ
Հագուստ է գործում խոտից ու թփից,
Որպեսզի ծածկի իր մերկությունը...
-Մենք ընդամենը կոչում ենք... առո՛ւ,
Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:
Առասպելական հսկա մարջաններ,
Որ վզնոց դարձած՝
Զուգում են վիզը պատըշգամբների,
Մի բան էլ ավե՜լ -
Ունեն համ ու հոտ...
-Իսկ մենք կոչում ենք... պղպե՛ղ կամ տաքդե՛ղ.
Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:
Զուգված ավազի դեղին կապրոնով
Եվ անձեռագործ նեյլոնով կանաչ՝
Հնչեցնում է նա իր ջինջ սոպրանոն...
-Իսկ մենք պարզապես կոչում ենք... աղբյո՛ւր.
Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:
Մի մե՜ծ, երփներանգ յուղաներկ կտավ,
Որ ժամեր հետո փոխվում է հանկարծ
Սև ու միագույն խորանկարի...
Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:
Հրա՜շք իսկական,
Կոչում ենք... գլուխ:
Լեցուն գաղտնարա՜ն,
Անվանում ենք... սիրտ:
Մի քայլող աշխա՜րհ,
Մարդ ենք հորջորջում...
Եվ... վա՜յ ինձ ու ձեզ.
Այսքանից հետո
Մենք մեզ կոչում ենք նաև... բանաստե՜ղծ...
Թիֆլիս
18.XII.1959թ.