ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Եթե մթության խտացումից է միշտ լույսը ծնվում,

Մի՞թե մենք կյանքում քիչ մութ ենք ծամել` հացի փոխարեն,

Եվ մի՞թե քիչ ենք քնել մեր քունը մղձավանջային`

Մեզ, վերմակի տեղ, ծածկելով մթան մազեղեն քուրձով...

 

Մութը` անասեղ` կարկատանել է մեր աչքե՜րն անգամ,

Իր գույնն է խառնել և մեր արյա՛նը,

Կարմի՜ր արյանը,

Որ չորանալիս սևանում է միշտ,

Եվ չոր արյամբ էլ սևն է շատանում,

Այսինքն` մութը...

 

Անգամ ամեն ծառ,

Ամեն թուփ ու խոտ

Կարծես ճոճվում է, որ ավլի մութը:

Բայց ճոճմամբ իրենց ո՛չ թե ավելում,

Այլ հավելում են նրանք նույն մութը`

Իրենց ստվերո՜վ...

 

Կույր ծնվածները բարի են անչափ:

Կարող է կարծել միայն մարդը չար,

Թե կույրերն անվերջ աղոթք են անում,

Որ ընդարձակվի կայսրությունն իրենց,

Ու թագադըրվի մո՜ւթը,

Այդ մո՛ւթը`

Իրականների մեջ իրականը,

Տիրակալների մեծ տիրակալը...

 

Եվ իսկապես էլ` մեր թիկունքն է մութ.

Անցյալը գիտենք գրքերով միայն:

Գուցե առավել մեր ճակատն է մութ.

Գրքերն են ճառում գալիքի՛ց նաև:

 

Մո՜ւթը առջևից - մո՜ւթը ետևից,

Մենք` երկու մթան նեղլիկ արանքում,-

Էլ ի՜նչ է մնում, որ էլ ի՞նչ անենք:

Պիտի սեղմըվենք աջ ու ձախ թևից,

Սեղմըվե՛նք անվերջ-անվերջ խտանա՛նք,

Բայց... չբթանանք այնքան, որ կարծենք,

Որ եթե մթան խտացումից է միշտ լույսը ծնվում,

Ապա կծնվի ինքնաբերաբար`

Ինչպես Հիսուսը Միածին Կույսից,

Մինչև իսկ առանց... «Եղիցի լույս»-ի...