ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Ո՛չ ու փո՜ւչ աշխարհ,

Որ չես հանձնվում իմ տաք ձեռներին,

Որպեսզի փրչոտ մազերդ սանրեմ

Իմ ջերմ մատներով՝

Անմայր մնացած

Մինուճար որդուն սիրող հո՛ր նման։

 

Սո՛ւտ ու փո՜ւտ աշխարհ,

Որ իմ մազերն ես հանգուցել ամուր

Ամեն մի ծառիդ ու ամեն խոտիդ,

Ամեն էակիդ մագիլ ու մատին,

Շոշափուկներին, բեղիկ ու թաթին,

Եվ իրար ձգում փոխադարձորեն

Ու ձգձգում ենք նորից ու նորեն,

Որ... ինքըդ ապրես համակշռված,

Իսկ ես էլ...

Իսկ դու

Ե՞րբ ես իմ մասին մի բերան հարցնում,

Ո՛չ ու փո՜ւչ աշխարհ,

Սո՛ւտ ու փո՜ւտ աշխարհ։

 

Իսկ չե՞ս վախենում, որ հանկարծ... մեռնեմ։

Ես վախենում եմ, շա՜տ եմ վախենում,

Բայց ո՛չ ինձ համար,

Այլ լոկ քե՜զ համար.

Իսկ եթե հանկարծ իմ մահով խախտվի

Համակշռված այս վիճակը քո,

Ո՞նց պիտի լինես,

Ի՞նչ պիտի անես։

Տե՛ս, որ իմ մահով քեզ չկործանե՜ս,

Սո՛ւտ ու փո՜ւտ աշխարհ,

Փո՜ւչ ու ո՛չ աշխարհ։