ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Ե՞րբ և ինչպե՞ս է,

Որ մենք մեր գլխով

Կարծես դիպչում ենք արևի գլխին

Ու մեր ոտքերի տեղն ենք մոռանում,

Քանի որ սրանք

Խրված են լինում

Օվկիանի խորունկ հատակում կարծես...

 

Ե՞րբ և ինչպե՞ս է,

Որ մեր աչքերը

Խոշորանալով ու լայնանալով

Բռնում են կարծես ամբողջ դեմքը մեր,

Ու մոռանում ենք տեղը մեր սրտի,

Որ տրոփում է արդեն... ամենո՜ւր՝

Մեր կրծքի նաև ա՛ջ կողմում,

Նաև

Մեր ծնկների՛ մեջ,

Մեր կրունկների

Ու մինչև անգամ... ատամների՛ տակ...

Եվ տնավորված մեր սիրտը

Դարձյա՜լ

Տնավեր դարձած

Ու թափառական դարձած վերստին,

Ճամփա է ընկնում

Մաշված հետքերով անքուն կարոտի՝

Ինքն իրեն նորից դառնալու հույսով...

 

Վերջապես, ասա՛, ե՞րբ և ինչո՞վ է,

Որ ցավի հումը

Եփվել-եռալով դառնում է տանջանք...

Եվ մի այնպիսի՜-այնպիսի՜ տանջանք,

Որ մեզ դարձնում է... կենտրոն աշխարհի: