ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Ներկա են ոտքերըս. ինքնաշարժ քայլում են:

Ներկա են աչքերըս. երևի փայլում են: 

Բացական հայացքս, այդ նա է. ես նայում

Եվ սակայն չեմ տեսնում. ոչինչ չի հմայում:

 

Ներկա է և մաշկըս. կարծես թե մրսում եմ:

Ծածկ ունեմ և չունեմ. տան մեջ էլ դրսում եմ:

Գարուն է - գարուն չէ. բացակա - ներկա է:

Բացական աստղերն են:

Բացական լուսինն է:

Բացական քամին է, շարժումը և... ինքը,

Որ տերն է կարոտիս:

Կարոտս ներկա է...

 

Թարմ օդից զարթնում են ռունգերըս, բայց իզո՜ւր.

Իմ շնչած օդից է բացակա իր շունչը:

Ձգում եմ ոզնու պես փշապատ մտքերըս,

Բայց նրանք վերստին կծկըվում-գնդվում են: 

 

Ա՜խ, լիներ մի քնքուշ-կոպիտ ձեռք. ինձ բացեր,

Ինչպես որ գրտնակով բացում են խմորը,

Ինչպես որ բացում են բառի խոր իմաստը,

Ինչպես որ... չե՜ն բացում, ոզնուն լոկ ճխլում են:

 

Ա՜խ, լիներ... լինեին հաստ մեխեր, ժանգոտա՜ծ:

Այն խաչը,

Որին մենք կամովին գամվել ենք,

Մեխերի՛ պետք ունի,

Ժանգոտա՜ծ մեխերի:

Մեխն ի՜նչ է, անխիղճնե՛ր, մեխն ի՜նչ է.

Էժան է, հեշտությամբ ճարվում է:

Մի քանի մեխն ի՜նչ է.

Ընտրեցեք հաստերը,

Որ ցավը բարակի ու... հատվի:

Հերի՜ք է...