ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Ես ի՛նձ համար չեմ վախենում.

Կուզե՞ք՝ վա՜ղն էլ ընկնեմ-մեռնեմ:

 

Վախենում եմ ջրի՜ համար

Եվ ջրային խճանկար ա՛յն քարերի,

Որոնք, ինչպես բիբերի շուրջ,

Ասես դառնում սպիտակուց

Ու ցոլանք են տալիս ջրին:

Վախենում եմ նրա՜նց համար.

Վախենում եմ,

Որ մի գուցե հետըս նաև իրե՛նց տանեմ...

 

Վախենում եմ նաև հողի՛, հողի՜ համար՝

Մենախոսող ա՜յն մեծագույն ողբերգակի,

Ում «Լինել թե չլինելը» այսօր արդեն բարձր է հնչում

Մինչև անգամ թեթևսոլիկ քամո՛ւ բերնով,

Որ վարակված ու վարակիչ ամպ կարող է քշել-բերել,

Մշտածիծաղ-զնգուն ձայնով և անձրևի՜,

Որ կարող է անմեղորեն օրհա՛ս փռել՝

Մանուկների երակներում արյունը ջուր դարձընելով:

 

Քանի ես կամ՝

Թվում է, թե հողը դեռ չի՛ կործանվելու,

Թե չէ՝ կուզե՞ք... այս վայրկյանիս ընկնեմ-մեռնեմ...

 

Վախենում եմ, որ գնալիս հետս աստղերի ցոլքը տանեմ

Եվ աչքերի գիշերական ու ծովական խորքը տանեմ,

Կաքավների «կղա»-ն, երգի «լո-լո»-ն տանեմ,

Հեռախոսի կարոտ ցրող «ալլո»-ն տանեմ,

Մարդու հոգի կտցահարող աղջըկական քելքը տանեմ,

Քարանձավի և փակուղու ելքը տանեմ,

Տանեմ մարդու զե՛նքը միակ՝

Խե՜լքը նրա,

Ու նա մնա անզե՜ն-անզո՜ր

Այս սասանվող հողի վրա՝

Մենախոսող ա՛յն մեծագույն ողբերգակի,

Ում «Լինել թե չլինելը» լսո՜ղ է պետք,

Գոնե լսո՛ղ, լսո՞ւմ եք ինձ, գոնե լսո՜ղ...

 

Վախենում եմ սրա՛ համար, թե չէ՝ կուզե՞ք

Ձեր աչքի դեմ ընկնեմ-մեռնեմ այս վայրկյանիս...