ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Նորի՛ց՝ բառի սո՜վ,

Խոսքի խեղճություն:

Ուզում ես խոսել,

Իսկ բառե՞ր... չկա՜ն:

 

Եվ ինքդ՝ տնկված ոտնաթաթերիդ,

Մի տարօրինակ լրտեսի նման,

Ականջդ ես հպում սրտիդ պատերին,

Ու... հազա՜ր ու մի անկե՛րպ, աննմա՛ն,

Տարտա՛մ ձայներից գլուխդ է պտտում:

Այսպես՝ անտառում ծառե՞րն են փտում,

Թե՞ քարտեզներում գետերն են ստում՝

Խաղալով խշշոց, կարկաչ ու սահանք:

 

Այսպես՝ մի անքուն գիշերապահակ

Ձայներն է լսում քնած քաղաքի,

Որ շուտով պիտի դառնան ահագին,

Հորդե՜ն-վարարե՜ն անկարգ ու հախուռն՝

Նման... հանճարեղ սևագըրության:

 

Իսկ հիմա... քնած քաղաքն է տխուր,

Քարտեզի վրա գետերն են տխուր,

Աճող ու փտող ծառերն են տխուր,

Եվ նման է դա ա՛յն գեշ դըրության,

Երբ խոսքի քաղցը դառնում է քաղցկեղ,

Ու բառի սովը՝ ցավագարություն:

 

Ո՞ւր ես, հանճարե՛ղ սևագըրություն...