ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Հիմարացած ու վերացած, խեղճ ու վսեմ՝

Կանգնել եմ ես այս պարզերես երկնքի դեմ

Ու նայում եմ՝

Հորթուկի պես

Եվ կամ քրմի՝

Լիությունից թեթևացա՜ծ.

Եվ... հավատում եմ աստըծուն:

 

Ձեռքըս գցում այս ծռմռված առվի վզից

Ու ձգելով-բարձրացնելով գլխիցըս վեր՝

Ստեղծում եմ մի պսպղուն աղեղ-կամար,

Որ չի՜ փլվի,

Քանի դեռ ես չեմ կամեցել:

Մոտեցնում եմ հետո երկու ափըս իրար՝

Ծափ տալու պես,

Եվ՝ հնազանդ իմ ափերի այդ շարժումին՝

Քարափները գալի՜ս իրար,

Միանում են իրար անձայն...

Եվ ինքըս ինձ հավատալով՝

Է՛լ աստըծուն չե՜մ հավատում:

 

Ափս եմ քսում հողի դեմքին,

Անբաղաձայն

Ու նախնական մի կենտ բառ եմ ասում նրան,

Ու նա - շոյված՝ կատվի նման - մեջքը ցցում

Եվ իր երկար պոչն է շարժում՝ գետի տեսքով:

Ու ես կրկին հիմարացած և ինքնագոհ՝

Շոյելու պես ապտակում եմ

Այս պարզերես լուռ երկնքին

Ու ժպտում եմ՝

Մանուկի պես

Եվ կամ մոգի՝

Նորից լցվա՜ծ-լրիվացա՜ծ...

Եվ... հասկանում եմ աստըծուն: