ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Նորի՛ց մեջըս խոսեց ֆրանսիացին...

Եվ ակամա, նորի՜ց, ես չանսացի

Իմ պապերի ձայնին՝ խոհեմությա՛ն,

Հա՛յր Սուրբ Խոհեմության,

Որին պիտի 

Հիմա խոստովանեմ իմ մեղքերը:

 

Հա՛յր Սուրբ, ես կուզեի կյանքի՜ս գնով

Ջնջել «զգույշ» բառը:

Մեծ մե՞ղք է սա:

 

Հա՛յր Սուրբ, ես կուզեի դարձնել կանոն

Անկանոնությունը:

Մեծ մե՞ղք է սա:

 

Կարելի չէ՞, Հա՛յր Սուրբ, որ ոտքերը,

Գեթ ոտքե՛րը լինեն ինքնագլուխ,

Գեթ ոտքե՛րը, Հա՛յր Սուրբ, ո՛չ գլուխը...

Թե՞ մեծ մեղք է դա էլ:

 

Եվ մահի չափ հոգնած մի կա՜րճ պահի

Կարելի չէ՞ արդյոք «մարդ եմ» բառին

Չհագցընել ո՛չ մի նեղ ածական...

Թե՞ մեծ մեղք է դա էլ:

 

Հա՛յր Սուրբ, եթե մարդը հավատացյալըդ չէ,

Որտե՞ղ պիտի նա իր մեղքը խոստովանի:

 

Խո՛ս-տո՛-վա՛-նո՛ւ-թյա՜ն եմ կարոտ, Հա՛յր Սուրբ՝

Չներվելո՛ւ գնով

Եվ բանադրվելո՜ւ:

 

Որտե՞ղ խոստովանեմ,

Եվ ո՞ւմ խոստովանեմ,

Հա՛յր Սուրբ Խոհեմություն...

...Ո՛չ սուրբ և ո՛չ էլ հայր...