ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Դարն այս, ուր ամեն ինչ գիտակցված է, օ՛, խի՜ստ,

Եվ ընթանում է միշտ ո՛չ ակամա,

Ուր գոյության համար չկա միջին ուղի,

Ուր միմիայն պետք է ընտրել կամ ա՛յս՝ կամ ա՛յն,-

 

Դարն այս և ի՛մ մեջ է, և քո՛ մեջ է - մե՜ր մեջ.

Նրա ծնունդն ենք մենք, նրա արյունն ենք թանկ,

Եվ չենք կարող երբեք մեր հոգու մեջ մեղմել

Ա՛յն, ինչ ժառանգել ենք մենք սրությամբ:

 

Թեթևության համար դարը մեզ չի ներում,

Ինչպես որ չենք ներում ինքներս մեզ.-

Սո՛ւր է դրված հարցը լինել-չլինելու...

Մենք, որ լինելու ենք՝ լինենք ծա՜նր և մե՛ծ:

 

Եվ հասկանանք, սի՛րտ իմ, ինչ մե՛զ է վիճակվել,

Որքան ծա՛նր է, դժվա՛ր, նույնքան թա՛նկ է, անգի՛ն,

Եվ եթե մեզ պահենք թեթևամի՛տ, անգե՛տ,-

Առա՛նց խնայելու դարը մեզ կապտակի...