ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Երդիկի նման` բաց են աչքերըս,

Բերանս է բացվում` մի լայն դռան պես,

Բայց նա - ծխի պես - մնում է ներսում

Ու խեղդում տան մեջ բնակվող խեղճիս...

 

Ճչում է, սակայն... ինչպես քնի մեջ.

Ճիչը դառնում է մի խուլ փնթփնթոց...

 

Եվ ի՜նչ թափով էլ ինձնից վեր նետեմ`

Նա - քարի նման - ներքև է ընկնում...

 

Ու նմանվում է մի չեղա՛ծ թվի,

Որ չի բաժանվում այլ թվի վրա...

 

-Այդ... իմ տանջա՜նքն է: