ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Հանգիստ չեն տալիս ինձ օր ու գիշեր,

Իմ հոգսը թողած`

Հոգում ձե՜զ համար...

 

Լվացարարի տենդով են այրվում,

Ուզում են մաքրել աշխա՜րհը համայն...

 

Որքան քշում եմ, որ ինձնից վանեմ,

Այնքան գազազում ու պոկ չեն գալիս`

Մեղրի հոտ առած մեղուների պես...

 

Միաժամանակ պահակ են ու գող,

Միաժամանակ ծառա են ու տեր,

Միաժամանակ իմն են ու ձերը...

 

-Այդ... իմ խոհե՛րն են: