ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Մտերմուհիս է նաև... գիշերը:

 

Երբ նա` լանջաբաց նեգրուհու նման,

Ինձ է հանձնըվում

Ու տիրում է ինձ`

Անվերջանալի գրկախառնումից

Ծնվում է ինքը` մեր արշալույսը,

Որ թուխ ու շեկ է`

Որպես խառնածին:

 

Եվ օրը գրկած, որպես մանուկի,

Երբ քայլում եմ ես հոր հպարտությամբ,

Ասես լեռները, դաշտերն ու մարդիկ

Լուռ նայում են ինձ

Ու միտք են անում,

Թե այսքա՜ն տգեղ-այլանդակ հորից

Ինչպե՞ս է ծնվել մանուկն այս հրաշք...