ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Անհանգըստությո՛ւն, 

Հաճախ է լինում, 

Որ կամենում եմ քեզ «հայրի՜կ» կոչել։ 

 

Ո՛վ էլ չիմանա՝ 

Ինքըս լա՜վ գիտեմ, 

Թե ոնց եմ ուզում 

Մտքով ու հոգով 

Մի տեղից այլ տեղ, 

Սրտից սիրտ քոչել։ 

 

Ախար որտեղի՞ց 

Այս վաչկատունի արյունը իմ մեջ, 

Եթե նախնիքըս, 

Հի՛նգ հազար տարի, 

Ապրել են անվերջ նստակյաց կյանքով։