Ես սառույցի նման կհալչեի

Քաղքենական տաքուկ ու գաղջ օդում,

Եվ ինձ... ինձ չէր փրկի 

Եվ ո՛չ մի սառնարան՝

Վերջին «մարկան» վրան:

 

Ես թշնամո՛ւս անգամ չեմ կամենում 

Տնաբույս ճյուղ լինել արմավենու՝

Լուսամուտի գոգին,

Կըճուճի մեջ կավե,

Եվ կամ լինել ոսկե-չգործածվող գավե՜ր...

 

Չէ՛, ես սառույցի պես կհալչեի

Քաղքենական տաքուկ ու գաղջ օդում:

Բայց... ես ո՜նց եմ ուզում

Ու երազում,

Անգի՛ն,

Քո ոտքերը տեսնել իմ գրկաբաց շեմքին,

Քեզ մեկընդմիշտ տեսնել իմ տանն աղքատ ու հին

Եվ հավատալ, որ դո՛ւ, 

Դո՜ւ ես տանտիրուհին:

 

Բա՛րձըր,

Բա՜րձր է հնչում.

                  «Իմ սիրելի՜»,

                  «Իմ սե՜ր»:

Բայց ես ո՜նց եմ ուզում

Ու երազում, 

Անգի՛ն,

Քեզ շշուկով, ան-ծա՜յր մի շշուկով ասել,

Քեզ շշնջալ.

                  «Իմ կի՜ն»...