Շենքերն ահա նորից հարբուխով են հիվանդ.

-Սկըսվում է արդեն ձնհալն էլի:

 

Ցուրտ է, սակայն արդեն պաշտոնակա՛ն մի ցուրտ,

Եվ ուր որ է պիտի գործն ավարտի - գնա:

 

Եվ ուր որ է կգա ինքը գարունն արդեն,

Ու պատանու նման հողը կապրի արբունք.

Կանաչ բեղեր կաճեն նրա շրթունքներին,

Եվ կմազակալի անմազ դեմքը նրա:

 

Կվարարեն շուտով վտակ - գետակ - գետեր:

Չվարարե՞ն, բա ո՞նց...

 

Թե ամեն ինչ լռի՝

Մինչև անգամ հեռվից

                  դու կարող ես լսել

Արյան գոչգոչումը և իմ երակներո՜ւմ.

Ընդերկրյա՛ գետեր՝

Վարարել են, բա ո՞նց...

 

Կվարարեն շուտով վտակ - գետակ - գետեր,

Եվ ջրերը ելման կստանան գույն յոդի:

Ո՛չ, ջրերը ելման յո՜դ կդառնան իրենք,

Որ վերքերը բուժեն խեղճ ափերի,

Իրե՛նց իսկ հասցըրած վերքերը խոր,

Որոնք, միևնո՜ւյնն է, չե՛ն բուժվելու,

Ինչպես վերքերն իմ այն,

Որ դու տվիր...