Սիրում էի ես քեզ «Իմ խնդություն» կոչել:

Եվ դա սիրուն բա՛ռ չէր,

Եվ կամ սո՛ւտ չէր սիրուն...

 

Հիմա...

Նույնիսկ լեզուն, կենդանու պես,

Իր բնազդը ունի:

Ու երբ բնազդաբար 

Նորից կոչում եմ քեզ «Իմ խնդություն»,

Բերանիս մեջ լեզուս դաղդըղվում է այնպես,

Ինչպես, հավանաբար, այն ձագուկի լեզուն,

Որ եղինջ է կրծում՝ խոտ կարծելով...

 

Քեզ ի՞նչ կոչեմ հիմա.

«Իմ տառապա՞նք»,

«Իմ ցա՞վ»:

Ի՞նչ, ի՞նչ ասեմ հիմա...

 

Լավ է՝ ոչի՜նչ չասեմ

Եվ ինքնակամ թույլ տամ, որ իմ միտքը գործի

Շախմատային ծանոթ ձիուկի պես՝

Թռչկոտելով թեքվի ամեն կողմի վրա,

Որտեղ եղել ենք մենք ու չենք լինի...