Ասեղներ են հոսում ամեն ջրհորդանից:

Ասեղների հոսք է և իմ ներսում...

 

Մեծքթանի մի ամպ առաջ մեկնած դնչով

Հոտոտում է հեռվից մի երկնաքեր շինվածք,

Որ երևի նրան ուրույն կին է թվում՝

Սլացի՜կ ու ճերմա՜կ,

Հնարավո՛ր սիրով...

 

Ես իմ տառապանքից տոկունություն հյուսում

Եվ ձգտում եմ կախվել կանանց թարթիչներից.

-Գոնե չլինեի՜ն այսքան ներկված-սարքված...

 

Եվ կտրելով իսկույն՝

                  հրթիռի պես

Հայացքս եմ վեր նետում

Ու նկատում,

Որ մեկ ուրիշ սև ամպ, իտալիաձև՛

Իր կոշիկն է կախել ուղիղ գլխիս.

-Ո՜ւր էր թե հարվածեր՝

Խելքի գայի...

 

Ա՜խ, թե խելքի գայի

Ու չզգայի,

Որ քո մաշկով էին իմ մատները սնվում,

Մինչդեռ հիմա, երբ ես քեզ եմ դիպչում հանկարծ՝

Ընկրկում եմ իսկույն բնազդական վախով,

Ասես հանկարծ դիպա էլեկտրական լարի.

-Իմ մատները քեզնից օտար հոտ են առնում...

 

Եվ համբուրում էի ես այն տեղերը քո,

Որ տարիներ հետո խորշոմներ են տալիս.

-Այդ խորշոմներն արդեն ե՛ս չպիտի տեսնեմ...

 

Օր ու գիշերները հաշվված ժամերն իրենց

Ծախսում են միշտ՝ տնտես մի տանտիրոջ նման:

Սակայն կույրի վե՞ջն է, թե թանկ արժե մոմը:

 

Մենք՝ կուրացած սիրուց

Ու կուրացած բախտից,

Ցերեկ էինք վառում գիշերվա մեջ

Եվ գիշերվա հաշվին ձգում ցերեկները...

-Ո՞վ կարող է ասել, թե այդ ե՞րբ է հասնում

Իր չհաշվված սիրո օրահավասարը...