Բքի հարվածներից ծառերն ահա

Խեղճ-խեղճ կկոցում են աչքերն իրենց:

Ե՞ս եմ արդյոք լալիս,

Թե այդ՝ ձյունն է հալչում

Տառապանքից ջերմած դեմքիս վրա...

 

Իմ տղամարդ տեղով լաց եմ ուզում լինել:

Ի՞նչ կա ամաչելու.

Հապա ինչպե՞ս,

Բա ո՞նց...

Չէ՞ որ հիմա ես մի թանկ մեռել եմ թաղում,

Այն էլ՝ ո՜ղջ ու առո՜ղջ,

Ապրո՛ղ ու կենդանի՜...

 

Գիտե՞ս, թե ինչպե՞ս են մեռելատեր մարդուն

Մխիթարում մերոնք՝

Լեռնաշխարհի մարդիկ.

«Աստված ձեռիցդ առավ,

Թող սրտի՛ցդ էլ առնի»:

 

Քեզ իմ ձեռքից առա՜ն.

Մեռելատեր եմ ես:

Իսկ ե՞րբ պիտի գնաս և իմ սրտի՜ց, սրտի՜ց...

 

Իսկ թե ի՜նչ է լինում իմ սրտի՛ հետ, գիտե՞ս:

Հարմար բառը գտնել այնքան հեշտ հիմա,

Ինչքան որ աստըծուն բակում հանդիպելը:

 

Եվ այստեղ է, ահա, որ չես կարող

Չնախանձել,

                  թե կան այլ լեզուներ,

Որ և՛ բաժանումը , և՛ պայթումը սրտի

Նո՛ւյն բառով եմ կոչում,

Նույն մե՛կ բառով...