Եվ իջնում է ահա մի գոգավոր գիշեր,

Ասես հսկայական մի կափարիչ մրոտ:

Եվ զգում եմ հիմա իմ սեփական կաշվին,

Որ - հակառակ խելոք օրացույցի պնդման - 

Գիշերներն են աճում ցերեկների հաշվին...

 

Դրսում վրնջում է սանձակոտոր քամին՝

Իր զամբիկից զրկված հովատակի նման:

Եվ իմ կուրծքն է իջնում ու բարձրանում շուտ-շուտ՝

Անխղճորեն քշված ձիու կողերի պես...

 

Մե՜կ էլ անակնկա՛լ,

                  ռադիո-ալիքներով,

Առանց դուռ բախելու՝

                  օգնության է գալիս

Բախը բարությամբ իր աստվածային:

Անշունչ երգեհոնը տառապյալ է դառնում.

Ընկնում-վերականգնում՝

                  ավաղանքի ծխով

Ճշմարտում է սերը զուգակշիռ ցավին

Եվ անձնադատ խոսքով պատժապարտում իրեն:

 

Ու ես վերանում եմ,

Այս աշխարհից պոկվում,

Ու ես կորցընում եմ զգացումը կշռի:

Բայց... հիշում եմ հանկարծ,

Որ այսպես էր լինում,

Երբ գլուխըս հանգչում քո ծնկներին

Ու ճակատս էր շոյվում քո ափերով տաքուկ:

 

Վերացումի այդ կարճ-երկար վայրկյաններին

Ես հավատում էի մարդկայնորեն,

Որ կարո՛ղ են լինել և իսկապե՛ս որ կան

Ուրիշ մոլորակներ և աշխարհներ ուրիշ,

Որտեղ չկա կշիռ ու ծանրություն...

 

...Հիմա կշռում եմ ես երեք հազար չորս փութ,

Եվ չի կարողանում հողն ինձ կրել.

-Նրա կեղևի մեջ իմ ոտներն են խրվում՝

Սեր ու կորուստ չափող կարկինի պես...