Արդյոք չէի՞ր ուզի գեթ մի պատառ լեգենդ:

 

Աստված, երբ Մովսեսին գերապատվեց՝

Բոլորի մեջ նրան նախընտրելով,

Եվ պատվիրեց իր ձայնը հասցընել

Մեղքերի մեջ թաղված ժողովրդին,-

Աստված, որ աստված էր՝

Չէր նկատել մի բան.

Իր Մովսեսն էր թլվա՛տ, կակա՛զ, ծանրալեզո՜ւ:

 

Աստծու համար ի՜նչ կա.

Ամենազոր է նա:

Եվ թույլ տվեց աստված, որ իր զրույցներին

Ներկա լինի նաև Ահարոնը,

Որ, իհարկե, ուներ ճարտար լեզու:

 

Մովսեսի պես թլվա՜տ,

Մովսեսի պես կակա՛զ՝

Ես որտեղի՞ց գտնեմ մի Ահարոն,

Որ քեզ սիրող սրտիս պատվիրաններն ամեն

Ականջիդ մեջ թողնի՝

Հեռանալուցս առաջ:

 

Սակայն ինչի՜դ են պետք պատվիրաններն իմ սուտ.

Չէ՞ որ ամեն նոր սեր իր նոր օրենքն ունի,

Ուրեմն ունի նաև արդարացումն իր նոր...

 

Ու ես պիտի մեռնեմ որոշակի մահով.

-Մի օր ես խեղդամա՜հ պիտի լինեմ,

Սակայն ո՛չ թե ջրում,

         թեպետ մինչև այսօր

Չեմ սովորել գոնե կյանքում փո՜քր-ինչ լողալ:

Ապրած-զգացածըս ասել չզորելո՜ւց

Ես կխեղդվեմ մի օր՝

                  ինչպես մահանում են

Կոկորդի մեջ խցված սուր ոսկորից...